Μια μερα

Θελω μια μερα να ξυπνησουμε νωρις
σε μια βιτρινα θα σε δω σχεδον τυχαια
εγω θα στεκομαι κι εσυ θα απορεις
αν θα μας βρει ξανα μια μερα τοσο ωραια

μες στ' αυτοκινητα, στους δρομους τριγυρνας
οπως τα βλεμματα που κλεβεις στο φαναρι
κι ειναι τα πεζοδρομια που περπατας
ο δρομος που 'θελα η ζωη μου να 'χει παρει

και μ' ενα βημα σου μπροστα μου θα βρεθεις
θα με κοιταξεις με τον τροπο που θυμαμαι
ειναι η ιδεα μου, ή μηπως συμφωνεις
πως θα μπορουσαμε μαζι να περπαταμε


δεν ξερω αν κι εσυ
κανεις τις ιδιες σκεψεις
για αυτο το ονειρο που πιασαμε μαζι
ειναι πολυ αργα
δεν φτανει να διαλεξεις
μα εγω..

θελω να ρθεις ξανα
με μια γραμμη στο χρονο
που θα μου φερει τη χαμενη μας ζωη
κι ο δρομος μας κοινος
για μια μερα μονο
κι εγω


...θελω μια μερα

Φταιει το χερι ή το ζαρι; (τυχαιος τιτλος)

Καποια πραγματα γινονται απλα τυχαια. Χωρις να το θελεις και χωρις να το περιμενεις. Και τοτε καθεσαι και σκεφτεσαι «αυτο τωρα καλο ειναι;» . Πώς θα μπορουσε κατι απροσχεδιαστο, κατι που εγινε ισως μονο και μονο επειδη δεν ειχες κατι καλυτερο να οδηγησει σε καλο αποτελεσμα ή τελος παντων σε κατι που θα εχεις να θυμασαι; Ισως να ειναι απλα χαμενος χρονος. Αλλα και τι πρεπει να κανεις δηλαδη; Ολα στα τελος κρινονται, και συνηθως πολυ μετα το τελος. Ή μηπως οτι σχεδιαζεις, εξελισσεται οπως ακριβως το ειχες υπολογισει; Τελικα μαλλον οση τυχαιοτητα εμπερικλειεται -ή μαλλον εμπεριεχεται- στο προσχεδιασμενο, αλλη τοση ακριβεια υπαρχει στο τυχαιο. Δεν πιστευω στη θεωρεια του Χαους, νομιζω πως ολα εξαρτωνται απο τις αρχικες συνθηκες και το μονο που μας εμποδιζει να προβλεψουμε τα παντα με απολυτη ακριβεια ειναι η αδυναμια μας να συγκεντρωσουμε και να επεξεργαστουμε ολες τις αναγκαιες πληροφοριες. Ομως ποσο καλα μπορουμε να ξερουμε κατι; Καλα καλα ουτε τον ιδιο μας τον εαυτο· «δεν το περιμενα αυτο απο μενα» και τετοια. Μαλλον για αυτο το εχουμε ριξει στα αστρα και στα ζωδια -κι ας φερνουνε εμποδια. Εγω παντως ειμαι Παρθενος με Τοξοτη (αποκλειστικα και μονο για οποιον ενδιαφερεται).

Τελικα καταληγουμε στο κλασικο «βλεποντας και κανοντας», που στη δικη μου περιπτωση θα ελεγα οτι ειναι περισσοτερο «βλεποντας» και λιγοτερο «κανοντας». Οπως και να εχει ελπιζω «τα φωτα να με οδηγησουν» (*). Αν και σιγα σιγα βλεπω πως πρεπει μονος μου να τα αναβω.


(*)Fix you - Coldplay

Δε βαριεσαι...

Δεν ξερω για σενα, αλλα εγω βαριεμαι:

Βαριεμαι να χαζευω στο ιντερνετ γιατι πρεπει να διαβαζω τα κειμενα

Βαριεμαι να κοιταω ακομα και φωτογραφιες

Βαριεμαι να δω ταινια γιατι θα πρεπει να συγκεντρωθω στην υποθεση -και να διαβαζω υποτιτλο

Βαριεμαι να chatαρω γιατι πρεπει να γραφω

Βαριεμαι να κοιταω το ταβανι γιατι παραμενει το ιδιο

Βαριεμαι να βαζω τονους και τελειες

Βαριεμαι να κοιμηθω γιατι δε νυσταζω

Βαριεμαι να εξηγησω κατι που ουτε εγω δεν καταλαβαινω καλα

Βαριεμαι να δουλευω αλλα δουλευω για να μη βαριεμαι (κλεμμενο, εγω δε δουλευω)

Βαριεμαι να ξανακοιταξω αυτο το βαρετο κειμενακι

Απορω πώς δεν βαρεθηκα να γραψω ολα αυτα, αλλα βαριεμαι να βρω την απαντηση

Κανε κατι!

The Protochron Effect

Παντα μου αρεσαν οι μερες που επονται των μεγαλων εορταστικων ξενυχτιων, οπως δηλαδη η σημερινη. Ολη η πολη μοιαζει να ξυπναει σιγα σιγα, αργοκινητη, χαλαρη, σαν απο χειμερεια ναρκη. Δεν ξερω αν το εχει παρατηρησει ποτε κανεις, αλλα νομιζω πως αν προσεξεις, μπορεις να ακουσεις τη φωνη της πολης, την ενταση της, το ποσο νευρικη ειναι· καθε χρονο τετοια μερα η πολη σχεδον κοιμαται. Βεβαια η πολη δεν ειναι τιποτα αλλο απο τους κατοικους της και μερικες κακοτεχνιες μηχανικων, η απερισκεψια των οποιων δημιουργησε ακομη μεγαλυτερη απερισκεψια. Παραδοξο θα μου πεις, αν σκεφτει κανεις πως λογικα θα επρεπε να προσπαθουμε να διορθωσουμε τα κακως κειμενα... Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα.

Αυτη τη στιγμη εχω χασει μεγαλο μερος της ικανοτητας να σκεφτομαι και να σχηματιζω λογικες προτασεις. Ειναι κι αυτο συνεπεια της γιορτινης συμπεριφορας μας. Ισως για να μην μπορουμε να κανουμε για αλλη μια φορα τον ετησιο απολογισμο μας και να αρχισουμε φρεσκοι τη νεα χρονια. Απορω που θυμηθηκα να στειλω κι αυτο το email στην Αλικη (ελπιζω να πηγε).

Καθομαι τωρα με ανοιχτα τα παραθυρα, απο τη μια γιατι με παραπλανα η ωραια μερα, κι απο την αλλη για να ακουω αυτη τη γιορτινη σιωπη. Ειναι το καλυτερο συνοδευτικο στη μουργα της ημερας. Σε καποιο επιπεδο το διασθανομαι οτι γραφω ασυναρτησιες κι αυτο το κειμενακι δεν ειναι παρα η υστατη μου προσπαθεια να βαλω το μυαλο μου σε λειτουργια, αλλα δε φαινεται να πιανει. Θα πρεπει μαλλον να περιμενω τη δευτερη μερα. Τουλαχιστον κερδισα το φλουρι στη Βασιλοπιτα απο το Βασιλοπουλο, και αυτο μου δινει ελπιδες.