Τωρα τελευταια, μου ερχονται συχνα στο μυαλο, κυριως τις στιγμες του ημι-υπνου, διαφορες εικονες απο το παλιο μου σπιτι. Εικονες που νομιζα οτι ειχα ξεχασει - και η αληθεια ειναι οτι πολλες φορες ειχα αναρωτηθει τι να εγιναν αυτες οι μνημες μου. Ειναι το διαμερισμα που περασα τα πρωτα πεντε μου χρονια, στην Κυψελη.
Εκει λοιπον που σκεφτομαι αν θα πρεπει να σηκωθω ή να μεινω λιγο ακομα κοιμισμενος, ξαφνικα αρχιζω να βλεπω το σπιτι μου. Μπροστα οπως μπαινεις ενα μικρο χωλ και παρακατω τραπεζαρια. Στα αριστερα καθιστικο με εναν καναπε, η βιβλιοθηκη -φυσικα- και μια παλια τηλεοραση, νομιζω ασπρομαυρη και σιγουρα χωρις τηλεχειρισμο που ουτε ξερω τι να εγινε. Προς τα πισω η κουζινα με τον φωταγωγο μεσω του οποιου μιλουσαμε εγω και η αδερφη μου με τα παιδια του 3ου -εμεις στον 2ο- κι ο διαδρομος που εφτανε στα υπνοδωματια. Βλεπω την αδερφη μου να διαβαζει στο δωματιο -εγω δεν πηγαινα ακομα σχολειο, ωραιες εποχες- και να μαθαινει για τον Σημ τον Χαμ και τον Ιαφεθ που τελικα τους εμαθα μονο εγω. Θυμαμαι τον Νιλς Χολγκερσον -που ποτε δεν καταλαβα γιατι στο τελος δεν μπορουσε να συνεννοηθει με τις αγριοχηνες. Τον πρωτο χιονανθρωπο, που στην ουσια ηταν ενας κωνος απο χιονι, σε ενα τσιγκινο ταψι στο μπαλκονι, με ματια ελιες, αλλα πιο πολυ το χιονι λωμενο στο ταψι και τις ελιες να επιπλεουν. Ακομα και το σπασμενο μου νυχι κατω απο την κουνιστη πολυθρονα -αν και δεν μπορω να θυμηθω αν ηταν στο δεξι ή στο αριστερο ποδι- και τα ραμματα στο χερι της αδερφης μου, που εσπασε κατα λαθος ενα τζαμι προσπαθωντας να πιασει ενα μπαλακι που εριξα εγω κατω απο το τραπεζακι.
Οσο συνεχιζω να το σκεφτομαι οι εικονες πληθαινουν. Εμφανιζονται διαφορα επιπλα που δεν εμαθα ποτε για την καταληξη τους. Παιχνιδια που εξαφανιστηκαν με τον καιρο. Ειναι περιεργο το πως εξαφανιζοντα τα αντικειμενα που ζεις μαζι τους και που απλα καποια στιγμη, επειδη δε σε εξυπηρετουν πια, τα αλλαζεις χωρις καν να το θυμασαι οτι καποτε ειχες αλλα.
Υστερα θυμαμαι και τους γειτονες. Στον 2ο ο κυριος Μανωλης -που ετυχε να τον εχω επιτηρητη οταν εδινα πανελληνιες πριν μερικα χρονια- και η κυρια Φουλη -που δε ζει πια- με τα παιδια τους, τον Γιαννακη και την Ρανια που καναμε παρεα. Στον 5ο η Λιτσα και ο Δημητρης - που ουτε αυτος ζει πια, και ειχε ενα φωτογραφειο λιγο πιο κατω οπου και εβγαλα τις πρωτες επαγγελματικες μου ποζες- οι φιλοι των γονιων μου, με την τεραστεια συλλογη βιντεο που πηγαινα κι εβλεπα απειρες ωρες. Ειχαν κι αυτοι παιδια, την Γιαννα και το Λαμπρο, αλλα ηταν τοτε ενηλικοι ηδη -ή σχεδον ενηλικοι. Η πρωτη κιθαρα βεβαια που ειχα την πρωτη χρονια που μαθαινα ηταν του Λαμπρου. Και φυσικα θυμαμαι τον γερο-ψιλικατζη -ο οποιος ζει ακομα!- διπλα απο την πολυκατοικια μας που ο πατερας μου επαιρνε τσιγαρα, εφημεριδες και κανενα λαχειο μεσα μεσα!
Λιγο διπλα ηταν η εκκλησια, η Αγια Ζωνη, οπου ελαβε χωρα και η βαπτισις μου (ειναι γεγονος οτι βαφτιστηκα σχετικα μεγαλος γι' αυτο και το θυμαμαι). Και μετα ενα τραπεζι στο σπιτι με φιλους και συγγενεις, και κατι παστακια, που απο τοτε δε μου αρεσαν και τα πεταγα στο πατωμα (τραμπουκος 3 χρονων). Και στην αλλη γωνια το φαρμακειο της νονας μου της Μαχης -απο το Ανδρομαχη μαλλον- η οποια λιγους μηνες μετα μετακομισε στην Κρητη κι εχω να τη δω απο τοτε. Θυμαμαι ακομα τον παιδικο σταθμο στην Θηρας που δεν ηθελα με τιποτα να πηγαινω, και το νηπιαγωγειο στην πλατεια Κυψελης που δεν ηθελα με τιποτα να το χανω... Και τους φιλους που εκανα εκει, το Γιωργο και το Μηνα. Τους βλεπω καμια φορα στο δρομο, αλλα δεν τους μιλαω. Αραγε να το σκεφτονται ποτε οτι καποιος αγνωστος τους εχει φωτογραφιες τους απο οταν ηταν παιδια? Για φαντασου να δεις τον εαυτο σου στις φωτογραφιες καποιου αγνωστου.
Αυτα σκεφτομαι, και πολλα αλλα που ομως παραμενουν πολυ θαμπα για να τα περιγραψω. Και το μονο που δε θυμαμαι ειναι η μετακομιση και οι πρωτες μερες στο νεο σπιτι, στο οποιο βρισκομαι ακομα, εδω και 20 χρονια. Μπορει σε 20 χρονια απο τωρα, ξυπνωντας σε ενα αλλο σπιτι, σε ενα αλλο κρεββατι, με νεους γειτονες, νεους φιλους, νεα επιπλα, να εμφανιστουν μπροστα μου ολες αυτες οι εικονες που, οσο κι αν πασχιζω, δεν μου αποκαλυπτονται ακομα. Θα σε ενημερωσω αν ειναι.-
Εκει λοιπον που σκεφτομαι αν θα πρεπει να σηκωθω ή να μεινω λιγο ακομα κοιμισμενος, ξαφνικα αρχιζω να βλεπω το σπιτι μου. Μπροστα οπως μπαινεις ενα μικρο χωλ και παρακατω τραπεζαρια. Στα αριστερα καθιστικο με εναν καναπε, η βιβλιοθηκη -φυσικα- και μια παλια τηλεοραση, νομιζω ασπρομαυρη και σιγουρα χωρις τηλεχειρισμο που ουτε ξερω τι να εγινε. Προς τα πισω η κουζινα με τον φωταγωγο μεσω του οποιου μιλουσαμε εγω και η αδερφη μου με τα παιδια του 3ου -εμεις στον 2ο- κι ο διαδρομος που εφτανε στα υπνοδωματια. Βλεπω την αδερφη μου να διαβαζει στο δωματιο -εγω δεν πηγαινα ακομα σχολειο, ωραιες εποχες- και να μαθαινει για τον Σημ τον Χαμ και τον Ιαφεθ που τελικα τους εμαθα μονο εγω. Θυμαμαι τον Νιλς Χολγκερσον -που ποτε δεν καταλαβα γιατι στο τελος δεν μπορουσε να συνεννοηθει με τις αγριοχηνες. Τον πρωτο χιονανθρωπο, που στην ουσια ηταν ενας κωνος απο χιονι, σε ενα τσιγκινο ταψι στο μπαλκονι, με ματια ελιες, αλλα πιο πολυ το χιονι λωμενο στο ταψι και τις ελιες να επιπλεουν. Ακομα και το σπασμενο μου νυχι κατω απο την κουνιστη πολυθρονα -αν και δεν μπορω να θυμηθω αν ηταν στο δεξι ή στο αριστερο ποδι- και τα ραμματα στο χερι της αδερφης μου, που εσπασε κατα λαθος ενα τζαμι προσπαθωντας να πιασει ενα μπαλακι που εριξα εγω κατω απο το τραπεζακι.
Οσο συνεχιζω να το σκεφτομαι οι εικονες πληθαινουν. Εμφανιζονται διαφορα επιπλα που δεν εμαθα ποτε για την καταληξη τους. Παιχνιδια που εξαφανιστηκαν με τον καιρο. Ειναι περιεργο το πως εξαφανιζοντα τα αντικειμενα που ζεις μαζι τους και που απλα καποια στιγμη, επειδη δε σε εξυπηρετουν πια, τα αλλαζεις χωρις καν να το θυμασαι οτι καποτε ειχες αλλα.
Υστερα θυμαμαι και τους γειτονες. Στον 2ο ο κυριος Μανωλης -που ετυχε να τον εχω επιτηρητη οταν εδινα πανελληνιες πριν μερικα χρονια- και η κυρια Φουλη -που δε ζει πια- με τα παιδια τους, τον Γιαννακη και την Ρανια που καναμε παρεα. Στον 5ο η Λιτσα και ο Δημητρης - που ουτε αυτος ζει πια, και ειχε ενα φωτογραφειο λιγο πιο κατω οπου και εβγαλα τις πρωτες επαγγελματικες μου ποζες- οι φιλοι των γονιων μου, με την τεραστεια συλλογη βιντεο που πηγαινα κι εβλεπα απειρες ωρες. Ειχαν κι αυτοι παιδια, την Γιαννα και το Λαμπρο, αλλα ηταν τοτε ενηλικοι ηδη -ή σχεδον ενηλικοι. Η πρωτη κιθαρα βεβαια που ειχα την πρωτη χρονια που μαθαινα ηταν του Λαμπρου. Και φυσικα θυμαμαι τον γερο-ψιλικατζη -ο οποιος ζει ακομα!- διπλα απο την πολυκατοικια μας που ο πατερας μου επαιρνε τσιγαρα, εφημεριδες και κανενα λαχειο μεσα μεσα!
Λιγο διπλα ηταν η εκκλησια, η Αγια Ζωνη, οπου ελαβε χωρα και η βαπτισις μου (ειναι γεγονος οτι βαφτιστηκα σχετικα μεγαλος γι' αυτο και το θυμαμαι). Και μετα ενα τραπεζι στο σπιτι με φιλους και συγγενεις, και κατι παστακια, που απο τοτε δε μου αρεσαν και τα πεταγα στο πατωμα (τραμπουκος 3 χρονων). Και στην αλλη γωνια το φαρμακειο της νονας μου της Μαχης -απο το Ανδρομαχη μαλλον- η οποια λιγους μηνες μετα μετακομισε στην Κρητη κι εχω να τη δω απο τοτε. Θυμαμαι ακομα τον παιδικο σταθμο στην Θηρας που δεν ηθελα με τιποτα να πηγαινω, και το νηπιαγωγειο στην πλατεια Κυψελης που δεν ηθελα με τιποτα να το χανω... Και τους φιλους που εκανα εκει, το Γιωργο και το Μηνα. Τους βλεπω καμια φορα στο δρομο, αλλα δεν τους μιλαω. Αραγε να το σκεφτονται ποτε οτι καποιος αγνωστος τους εχει φωτογραφιες τους απο οταν ηταν παιδια? Για φαντασου να δεις τον εαυτο σου στις φωτογραφιες καποιου αγνωστου.
Αυτα σκεφτομαι, και πολλα αλλα που ομως παραμενουν πολυ θαμπα για να τα περιγραψω. Και το μονο που δε θυμαμαι ειναι η μετακομιση και οι πρωτες μερες στο νεο σπιτι, στο οποιο βρισκομαι ακομα, εδω και 20 χρονια. Μπορει σε 20 χρονια απο τωρα, ξυπνωντας σε ενα αλλο σπιτι, σε ενα αλλο κρεββατι, με νεους γειτονες, νεους φιλους, νεα επιπλα, να εμφανιστουν μπροστα μου ολες αυτες οι εικονες που, οσο κι αν πασχιζω, δεν μου αποκαλυπτονται ακομα. Θα σε ενημερωσω αν ειναι.-
