Κι ο καιρος περασε κι ουτε φωνη, ουτε ακροαση απο μενα. Ουτε γραμμα, για την ακριβεια. Και φαινεται απεκτησα φανατικους αναγνωστες (...) γιατι αρχισα να δεχομαι παραπονα απο φιλους "αντε γραψε τιποτα πια, κι εσυ κι ο αλλος! τι τα ανοιγετε τα blog", και να τους βλεπω να δυσανασχετουν με την ελλειψη ενδιαφεροντος προς το blog μου. Και δεν ειναι οτι δεν εχω και τιποτα να γραψω· εχουν συμβει αρκετα ισως ενδιαφεροντα, που θα μπορουσαν να αποτελουν αφορμη για ενα ακομα light κειμενακι. Αλλα ελα που κι εγω ανθρωπος ειμαι και βαριεμαι (οπως επισημανε και καποια δεσποινις επικεφαλης HR εθνικης τραπεζης)!
Και τωρα, αν κι εχω ηδη γραψει ως εδω μερικες γραμμες, ακομα δεν εχω βρει καποιο θεμα για να αναπτυξω στις επομενες, και νιωθω σιγα σιγα μια σκια να εγειρεται απο τα βαθη της ψυχης μου, απομειναρι της παιδικης μου ηλικιας, και να με περικυκλωνει. Απο τοτε που επρεπε να γραψουμε μια σχολικη εκθεση, κι εγω εξαντλουσα ολη μου την θεματολογια κι επιχειρηματολογια μεσα στη μιση εκταση απο οσο ζητουσε η εκαστοτε δασκαλα, κι εμενα παντα με το μολυβι στο χερι να παρακολουθω διαφορους συμμαθητες και συμμαθητριες να γεμιζουν σελιδες επι σελιδων με δεν ξερω κι εγω τι! Βεβαια νομιζω πως απο τοτε εχω σημειωσει καποια προοδο, αφου εχω ηδη γραψει σχεδον δυο παραγραφους αναλυοντας το απολυτο τιποτα.
Δεν ηταν κι ασχημη αυτη η αναδρομη στη σχολικη μου ηλικια, αλλα και παλι δεν μου εδωσε κατι "catchy" για να αναπτυξω, οποτε θα συνεχισω να γραφω αρλουμπες περιμενοντας να ερθει το αγιο πνευμα με τη μορφη σαντουιτς μπροστα μου για να μου δωσει εμπνευση. Ετσι κι αλλιως παντα την εμπνευση περιμενω να ερθει, ποτε δεν παω εγω σε αυτη. Χρειαζεται παραπανω ταλεντο για να κανεις αυτη τη διαδρομη. Και φυσικα δεν εχω κανενα λογοτεχνικο ή συγγραφικο χαρισμα.
Τελος παντων, επειδη δε βλεπω καποιο φως στο τουνελ, κι επειδη αυτα θα ειναι αρκετα για να ικανοποιηθει το κοινο μου (...) λεω να σταματησω εδω, ετσι ξερα κι αποτομα. Και μου μενει το πιο δυσκολο τωρα: να βρω μια φωτο καταλληλη να συνοδεψει ενα κειμενο χωρις κανενα μα κανενα θεμα...
ΥΓ: Παρε δανειακι κυριαααα... Καρτουλα ισως...?
8 σχόλια:
Καλή όρεξη, όταν βρείς το μπέργκερ σου...ίσως όμως τότε να έπρεπε η εικόνα να είναι πορτοκαλί.
Το πράσινο δηλώνει ελπίδα. Λες που έγινες σχολιαρούδι;
Προσωπικά συμμερίζομαι την ανάγκη σου για μια δυνατότητα έκθεσης θέματος ελευθέρου όπου και το τίποτα καταλαμβάνει χώρο, έχει λόγο και νόημα κρυστάλλινα καθαρό, έχει δικαίωμα. Και η ανάλογη ανάγκη υποθέτω είναι αρκετή για να βαθμολογίσω την απόπειρα σου με 20. Εύγε, νέε μου.. Είπαμε, επ' αγαθώ της κοινωνίας...ακόμα και με το τίποτα
Πρωτη φορα παιρνω 20 στην εκθεση! ;)
Εϊχα πάντα κάτω από τη βάση στην 'έκθεση. Οι παρατηρήσεις ήταν κοινές σε όλα τα σχολικά χρόνια. "Δεν αναπτύξατε το θέμα, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τη φαντασία σας,αλλά να επιχειρηματολογήσετε". " Δε ζητήσαμε παραμύθι παιδί μου αλλά έκθεση"...Έτσι μου έμαθαν οτι η επιχειρηματολογία είναι μια μεγάλη απάτη...Κι εγώ απατεώνας δεν θα γίνω ποτέ. Προτιμώ να είμαι ένα χαζό φαντασμένο που δεν κατάφερε να πάριε ποτε πάνω από 10 στην έκθεση.
Ναι σε καταλαβαινω, ηταν κατι που κι εγω ακουγα επι μονιμου βασεως! Μονο που εγω δεν εγραφα ουτε το παραμυθι. :)
Βεβαια τωρα θα μου πεις "αφου δε γραφεις, τι το θες το blog?". Κι εγω θα σου πω "ναι, αλλα η προσπαθεια μετραει!"
ΥΓ: Κι αν δε σε λενε μαρια, μηπως σε λενε αντουανετα?
Μπράβο μικρέ Κωστάκη που έγραψες έστω κι ένα ... τίποτα, γιατί ο άλλος ο λεγάμενος δεν σταύρωσε λέξη όλο τον Φεβρουάριο! Κοντεύει να φύγει και ο Μάρτης, κι ούτε φωνή ούτε ακρόαση!
Ένα δάνει ο χαράς παρακαλώ...με κειμενόμενο επιτόκιο , έστω. Προσημειώνω και το blog μου..
πώς πάνε τα επιτόκια;
δεν είχαμε καμιά ανατίμηση από τα μέσα του φλεβάρη;
Σε ενθαρρύνουμε, σε ενθαρρύνουμε αλλά εσύ μένεις καρτερικά στη σιωπή... Ποιό είναι πια το μοιραίο ποστάρισμα που ετοιμάζεις; Γραψε μια ακόμα επιτομή στο τίποτα και μεις εδώ βαθμολογούμε με εικοσάρια αν θυμάσαι... Τί περιμένεις λοιπόν σαν ουρά σε τράπεζα εθνικής; Επένδυσε τώρα!
Δημοσίευση σχολίου