Ετσι... για το τιποτα

Κι ο καιρος περασε κι ουτε φωνη, ουτε ακροαση απο μενα. Ουτε γραμμα, για την ακριβεια. Και φαινεται απεκτησα φανατικους αναγνωστες (...) γιατι αρχισα να δεχομαι παραπονα απο φιλους "αντε γραψε τιποτα πια, κι εσυ κι ο αλλος! τι τα ανοιγετε τα blog", και να τους βλεπω να δυσανασχετουν με την ελλειψη ενδιαφεροντος προς το blog μου. Και δεν ειναι οτι δεν εχω και τιποτα να γραψω· εχουν συμβει αρκετα ισως ενδιαφεροντα, που θα μπορουσαν να αποτελουν αφορμη για ενα ακομα light κειμενακι. Αλλα ελα που κι εγω ανθρωπος ειμαι και βαριεμαι (οπως επισημανε και καποια δεσποινις επικεφαλης HR εθνικης τραπεζης)!

Και τωρα, αν κι εχω ηδη γραψει ως εδω μερικες γραμμες, ακομα δεν εχω βρει καποιο θεμα για να αναπτυξω στις επομενες, και νιωθω σιγα σιγα μια σκια να εγειρεται απο τα βαθη της ψυχης μου, απομειναρι της παιδικης μου ηλικιας, και να με περικυκλωνει. Απο τοτε που επρεπε να γραψουμε μια σχολικη εκθεση, κι εγω εξαντλουσα ολη μου την θεματολογια κι επιχειρηματολογια μεσα στη μιση εκταση απο οσο ζητουσε η εκαστοτε δασκαλα, κι εμενα παντα με το μολυβι στο χερι να παρακολουθω διαφορους συμμαθητες και συμμαθητριες να γεμιζουν σελιδες επι σελιδων με δεν ξερω κι εγω τι! Βεβαια νομιζω πως απο τοτε εχω σημειωσει καποια προοδο, αφου εχω ηδη γραψει σχεδον δυο παραγραφους αναλυοντας το απολυτο τιποτα.

Δεν ηταν κι ασχημη αυτη η αναδρομη στη σχολικη μου ηλικια, αλλα και παλι δεν μου εδωσε κατι "catchy" για να αναπτυξω, οποτε θα συνεχισω να γραφω αρλουμπες περιμενοντας να ερθει το αγιο πνευμα με τη μορφη σαντουιτς μπροστα μου για να μου δωσει εμπνευση. Ετσι κι αλλιως παντα την εμπνευση περιμενω να ερθει, ποτε δεν παω εγω σε αυτη. Χρειαζεται παραπανω ταλεντο για να κανεις αυτη τη διαδρομη. Και φυσικα δεν εχω κανενα λογοτεχνικο ή συγγραφικο χαρισμα.

Τελος παντων, επειδη δε βλεπω καποιο φως στο τουνελ, κι επειδη αυτα θα ειναι αρκετα για να ικανοποιηθει το κοινο μου (...) λεω να σταματησω εδω, ετσι ξερα κι αποτομα. Και μου μενει το πιο δυσκολο τωρα: να βρω μια φωτο καταλληλη να συνοδεψει ενα κειμενο χωρις κανενα μα κανενα θεμα...

ΥΓ: Παρε δανειακι κυριαααα... Καρτουλα ισως...?

Ο μικρος Νικολας στην Εθνικη Τραπεζα (και αλλες ιστοριες)

Ειναι περιεργο τελικα πως μπορει να αλλαξει ξαφνικα η ζωη. Ή το πώς βλεπεις τη ζωη και πώς την καταστρώνεις. Κι εκει που προσπαθουσα να μην σκεφτομαι οτι δεν εχω και πολλες επιλογες, κι οτι τα πραματα στενευουν, ξαφνικα βρισκομαι με τη θεσουλα μου στην Εθνικη Τράπεζα. Σιγουρα πριν μερικα χρονια θα την απερριπτα a priori. Βεβαια, θα μου πεις, και οι εξετασεις που εδωσα πριν 2.5 χρονια ηταν, οποτε ας μην ειμαι απολυτος. Τελος παντων, το θεμα ειναι οτι αυριο ξεκιναω στην "καινουρια μου δουλεια". Και το αστειο ειναι οτι απο το σχολειο ακομα, κρατουσα αποστασεις απο οτιδηποτε εχει να κανει με χρηματοοικονομικα, με μονο λογο οτι δεν ηθελα να καταληξω σε μια τετοιου ειδους δουλεια! Η οποια ομως τωρα μου ηρθε, κατα μια εννοια, "κουτι". Εκει που βρισκομουν σε ελαφρα χρονια καταθλιψη, πλεον εχω αρχισει να κανω σχεδια μεγαλεπηβολα! Ειναι κατι τελικα αυτο· να ξερεις οτι εχεις να παιρνεις κι ενα μισθουλακο. Παρ' ολα τα κακα που επονται του ενος καλου. Στο κατω κατω ετσι κι αλλιως τα πρωινα κοιμομουν συνηθως... Το καλο πάντως -ή αλλιως η ψευδαισθηση που επιμενω να διατηρω- ειναι οτι πιο πολυ πηγαινω απο περιεργεια, να δω τελος παντων τι ειναι αυτο που τοσο ηθελα να αποφυγω. Και φυσικα οτι θα φυγω οποτε θελω -αν και κατα βαθος ειμαι σιγουρος οτι αυτο ειναι κατι που ακουγεται συχνα στις τραπεζες!

Ας ειναι... Ολες οι εμπειριες καλες. Τουλαχιστον θα μου μενουν τα απογευματα!
Ελπιζω μονο να μην βρεχει το πρωι..