Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

καθως περνα η ωρα


Εχω μεσα μου τα ταξιδια, τη φυγη, τη μεταναστευση. Την καταστροφη και εξ αρχης ανοικοδομηση. Με νεους ορους και νεες προοπτικες. Το τελος που ερχεται και την αρχη που θελω να κανω - κυριως καθε σεπτεμβρη. Την εναλλαγη, την αλλαγη, το καινουριο, το αγνωστο· την ψευδαισθηση πως δεν εμεινα αρκετα για να μεγαλωσω, να μαθω, να γερασω, να δεθω και να δεσω τοσο οσο να μην μπορω πια να φυγω. Το ανολοκληρωτο που μου δινει την ασφαλεια πως δεν χρειαζεται ακομα να παω παρακατω, πως δεν περασε ακομα τιποτα, πως δε χαθηκε καμια ευκαιρια, πως δεν εβγαλα ασπρες τριχες, πως δεν περναει ο καιρος. Την προσωπικη στασιμοτητα που διασκεδαζει την συμπαντικη κινηση και τις επιπτωσεις της.

Εχω μεσα μου μια φλογα που σιγοκαιει. Μια επανασταση που δεν εγινε ποτε.